Rozdział 37

Dziewczyna przeczytała list i poczuła, jak łzy, jedna po drugiej spływają po rozgrzanych policzkach. Spojrzała jeszcze kilka razy na kartkę wyklejoną literami z kolorowej prasy i wybuchła nieopanowanym płaczem. Stało się coś, czego najbardziej się obawiała. Osunęła się bezwładnie na podłogę i dała ponieść się emocją. Beczała jak dziecko. Wzięła do ręki zdjęcie przysłane przez oprawcę, przejechała opuszkami palców po dwóch postaciach. W jej głowie pojawiło się milion myśli. Nie daruje sobie, jeśli stanie się coś Lenie. Dziewczyna była kimś więcej niż przyjaciółką... Była jak siostra, na dobre i na złe. Zawsze była przy niej. Nawet gdy Zuza wypowiedziała w jej stronę wiązankę przekleństw, ona nie odeszła. Nie ma jej kto pocieszyć, przytulić. Bała się. Lęk przeszył całe jej ciało.
Kobieta nie miała wyjścia. Musiała spotkać się z wilkiem w owczej skórze. Prawdziwym usposobieniem zła. Człowiekiem żądnym władzy i dominacji. Mężczyzną, który jest nieobliczalny w swoich działaniach. Spojrzała na zegar, który wskazywał godzinę 19:30. Pobiegła do łazienki, gdzie strumieniem zimniej wody przemyła zmęczoną twarz. Schodziła rozgrzaną skórę, chcąc, żeby jej umysł oczyścił się i podejmował racjonalne decyzje. Wytarła twarz w miękki, kremowy ręcznik i skierowała swoje kroki do salonu. Wyjęła telefon z torebki i szybkim ruchem kciuka wystukała na klawiaturze numer. Zamówiła taksówkę i usiadła jak na szpilkach na fotelu. Czas dłużył się niemiłosiernie, co chwila spoglądała na wyświetlacz telefonu. Niepokoiła się, że spóźni się na wyznaczoną godzinę. Wiedziała, że musi tańczyć tak, jak zagra jej Thomas. Wejść w grę, w której stawką było życie najbliższych. W końcu zadzwonił telefon. Taksówka już czekała przed mieszkaniem polki. Zabrała torebkę do której wrzuciła telefon i zaraz zbiegła po schodach. Wsiadła do samochodu i podała adres. Po chwili pojazd ruszył w wyznaczone miejsce. Teraz nie pozostało nic innego jak czekanie.

*****

Kwadrans przed czasem pojazd zajechał pod fabrykę. Kierowca zdziwił się, że kobieta wybrała takie miejsce na spotkanie ze znajomym. Dopytywał się, czy aby na pewno nie chce zmienić zdania i wrócić z tej ciemnej strony miasta do jego centrum. Zuza podziękowała za troskę ale postanowiła zostać na obrzeżach. Zapłaciła i poczekała, aż pojazd zniknie z jej pola widzenia. Rozejrzała się dookoła. Dopiero teraz dostrzegła, jak wielkich rozmiarów jest fabryka. Jedyne światło oświetlające budynek padało z latarni, które pomimo swoich niewielkich rozmiarów dawały zdumiewający dobry efekt, oświetlając dokładnie każdy element budowli. Dostrzegła w oddali uchylone wielkie, drewniane drzwi. Ruszyła niepewnym krokiem do wejścia, poczuła jak serce podchodzi jej do gardła. Przed wejściem do budynku wyciszyła telefon, aby nic nie przeszkadzało jej w negocjacjach z mężczyzną. Przekroczyła próg fabryki i poczuła smród. Mieszanka zwierzęcych odchodów i siarki. Kolejne kroki stawiała z duszą na ramieniu. Przechodziła długą halą, aż w końcu odważyła się zawołać swoją przyjaciółkę:
- Lena!! - ale w odpowiedzi usłyszała tylko echo. Ruszyła dalej przed siebie, w coraz większą ciemność i mrok. Serce wliło jak oszalałe, tętno sięgało granic możliwości. Jej oczom ukazał się jasny pasek światła zaraz przy ziemi. Domyśliła się, że tam są drzwi. Wyciągnęła przed siebie ręce w poszukiwaniu klamki. Gdy ją znalazła nacisnęła, a przedmiot pod wpływem jej siły w łatwością ustąpił. Otwieraniu drzwi towarzyszyło głośne skrzypnięcie, które mogło przywołać nieproszonych gości. Weszła do pokoju i zaraz zobaczyła swoją przyjaciółkę.
Przywiązaną do krzesła, z zakneblowanymi ustami. Twarz poobijana i zalana łzami. Na rękach i nogach miała liczne siniaki. Potargane i brudne ubrania. Gdy tylko zobaczyła Zuzę od razu ożywiła się. Próbowała coś powiedzieć, ale taśma przylegająca do jej twarzy uniemożliwiała to. Zaczęła wiercić się na krześle i mamrotać. Zuza bez żadnej zwłoki podbiegła do przyjaciółki. Delikatnie oderwała taśmę z jej ust. Nie zdążyła cokolwiek powiedzieć bo głos zabrała Lena:
- Uciekaj! On jest nieobliczalny!
- Uciekniemy razem! A teraz zamknij się i mi pomóż - i dziewczyny wspólnymi siłami próbowały uporać się z węzłami zaciśniętymi na kończynach. Niestety, były one mocno zaciśnięte i kobiety nie mogły w żaden sposób rozwiązać ich.
- Zuzka, uciekaj! On zaraz będzie! - wykrzyczała zapłakana Lena.
- Za późno. On tu już jest - z szyderczym uśmiechem na twarzy w drzwiach stał Thomas. Dziewczyny na dźwięk tego głosu poskoczyły ze strachu. Facet zaczął kierować się w stronę przyjaciółek, zza jego pleców wyłonił się następny przeciwnik. - Czyli jednak Lena coś dla ciebie znaczy. Poświęcić się w  imię przyjaźni. Twój altruizm doprowadza mnie do łez. - mężczyzna cały czas kierował się w stronę Zuzy. Dziewczyna instynktownie cofała się, aż natrafiła plecami na ścianę. Po chwili Thomas był tak blisko, że kobieta czuła jego oddech na swojej twarzy. Ręce zaraz zaczęły błądzić po jej tali. - Wiedziałem że przyjdziesz. Jesteś taka słaba. A teraz cała moja! - zaśmiał się prosto w bladą i przerażoną twarz szatynki. Po chwili wpił się w jej usta z taka zachłannością, że każdy pocałunek sprawiał ból. Kobieta próbowała szarpać, bić napastnika ale wszystko poszło na marne. Szybko schował drobne ramiona Zuzy w jego morderczym uścisku. Po pokoju rozchodziły się krzyki związanej Leny. Z braku tlenu, przed oczami szatynki pojawiały się ciemne plamki. Następną rzeczą, którą pamięta to upadek na ziemię i krzyki nowych mężczyzn.

*****

- Na pewno nie chcą panie pojechać do szpitala? - zapytał sanitariusz roztrzęsionej Zuzy, która siedziała w karetce obok Leny. Żadna z nich nie miała większych obrażeń fizycznych, gorzej było z psychiką przyjaciółek. Spojrzały na siebie i kiwnięciem głowy dały przecząca odpowiedź. Polki przykryte kocami czekały, aż funkcjonariusze przyjdą spisać ich zeznania. Z wielkiej fabryki wyszło kilku policjantów a z nimi Thomas i jego wspólnik. Na widok dziewczyn uśmiechnął się:
- Ja tak łatwo nie daje za wygrana. Jeszcze będziesz moja! - wykrzyczał po czym został wprowadzony do radiowozu. Samochód ruszył a za min kilka następnych. Po chwili przyszedł policjant, spisał zeznania dziewczyn. Wyjaśnił, dlaczego zostali wezwani na teren opuszczonej fabryki. To zaniepokojony taksówkarz zadzwonił po policje. Zuza dziękowała Bogu, że trafiła akurat na tego człowieka. Gdyby nie on, teraz dalej byłaby zakładniczką Thomasa. Czuła, że ten koszmar nareszcie się skończył. Funkcjonariusz zobaczył, że kobiety są wymęczone dlatego kazał przyjść jutro na komisariat w celu złożenia szerszych wyjaśnień. Zaproponował, że odwiezie je do mieszkania na co z chęcią przystały. Gdy już wygonie usadowiły się na tylnym siedzeniu i zapięły pasy, zadzwonił telefon szatynki. Po trzecim sygnale odebrała a w słuchawce telefonu usłyszała zdenerwowany głos Mario:
- Mario, coś się stało? - próbowała zapytać jak najspokojniej, ale jej głos po każdym wypowiedzianym słowie łamał się.
- Marco, on....


____________________________________________________________________________


Jak myślicie, co się stało z Marco? ;)
Przepraszam, przepraszam i jeszcze raz przepraszam! Rozdział miał być dodany przez weekend, ale niestety nie wyrobiłam się z czasem... Wena również nie była łaskawa ;/
Przepraszam również za powyższe wypociny ;c
Mimo wszystko proszę Was o komentarze. One wiele dla mnie znaczą. Nauki jest coraz więcej, i chce wiedzieć, czy jest sens pisać nowe rozdziały :)
Tak więc zostawiam Was z nowym rozdziałem i życzę miłego czytania :)

Pozdrawiam :*