Rozdział 4

             Postanowiłam jeszcze nic nie mówić rodzicom o pracy, w końcu nie chce zapeszyć. Mają swoje problemy, nie chcę, żeby martwili się jeszcze o mnie. Tak jak zawsze, zadzwonili do mnie rano. Pytali czy podoba mi się miasto, czy dobrze się odżywiam, czy dogaduję się z Leną. Gdy skończyliśmy rozmawiać, postanowiłam rozejrzeć się po mieście. Dzień wcześniej Lena kupiła mi mapę, tak na wszelki wypadek. Równo o dziesiątej wymaszerowałam spod bloku w stronę centrum. Zaplanowałam na dziś wizytę w muzeum i spacer po Westfalenpark. Wzięłam ze sobą aparat i parasol, gdyż pogoda dzisiaj była w kratkę. Raz padał deszcz, raz świeciło słońce.

Po dwugodzinnym spacerze poczułam lekki głód. Usiadłam w kawiarni, zmówiłam kawę i kawałek ciasta. Przez okno obserwowałam ludzi. Na oko mogłabym rzec, że nie mają żadnych zmartwień. To miasto żyło swoim rytmem, który mnie urzekł. Ludzie się nie śpieszyli, tak jakby czas dla nich nie istniał. Z moich rozmyśleń obudził mnie dźwięk pukania o szybę. To była Ewa. Weszła do kawiarni i przywitała się ze mną:
- Cześć, co tak sama siedzisz? – zapytała z zaciekawieniem.
- Hej, wybrałam się na spacer, chciałam rozejrzeć się po okolicy.
- Rozumiem. Można? – wskazała ręką krzesło przy moim stoliku.
- Jasne, proszę. Wezmę tylko torebkę.
- Chyba nici z twojego spaceru.
- Dlaczego?
- Zaczyna padać…
- Kurczę, no trudno. Jakoś będę musiała trafić do domu.
- Odwiozę cię. – zaproponowała od razu.
Rozmawiałyśmy dosłownie o wszystkim. O pracy, jej rodzinie, o drużynie Łukasza. Dowiedziałam się, że ma 4-letnią córkę Olę. Po jakiejś godzinie odwiozła mnie do domu. Próbowałam zaprosić ją do środka, ale wykręcała się zakupami. W końcu poddałam się. Po pewnym czasie zgłodniałam i zajrzałam do lodówki a tam zobaczyłam pustkę. Został tylko kawałek sera, ogórek i 2 jajka. Wybrałam się na zakupy do pobliskiego sklepu. Kupiłam najpotrzebniejsze rzeczy i zaczęłam kierować się w stronę mieszkania. Deszcz na szczęście przestał padać, ale woda ciągle stała na drodze. Odpłynęłam gdzieś w marzeniach. Po chwili poczułam, jak cała robię się mokra. Jakiś kretyn wjechał w kałużę i ochlapał mnie. Nie została na mnie nawet jedna sucha nitka. Kierowca wyskoczył ze swojego Ferrari, próbował przeprosić ale ja wykrzyczałam po polsku: Palant!, i odwróciłam się na pięcie. Facet był zmieszany, nie wiedział co ma zrobić. W końcu wsiadł do samochodu i odjechał z piskiem.

            Gdy weszłam do mieszkania, Lena czekała na mnie. Jak mnie zobaczyła, wybuchła śmiechem. Wyglądałam, jakbym uciekła z jakiegoś marnego horroru. Miałam ochotę ją zabić. W końcu uspokoiła się i wzięła ode mnie zakupy. Zaproponowała, że przygotuje kolację a ja będę mogła w spokoju doprowadzić się do porządku. Posłuchałam jej rady i zamknęłam się w łazience na okrągłą godzinę. Gdy wyszłam, poczułam intensywne zapachy dobiegające z kuchni. Szybko ubrałam fioletową bluzkę z nadrukiem, rurki oraz niebieskie trampki  i pobiegłam do kuchni:
- Co przyrządziłaś? Jestem głodna jak wilk!- wykrzyczałam wbiegając do kuchni.
- Grzanki z masłem czosnkowym a na podwieczorek będą naleśniki bananowe z bitą śmietaną.
- Matko, utuczysz mnie! – powiedziałam i zaczęłyśmy się śmiać.
- Ej, to był mój plan jak pozbyć się godnej rywalki! – zażartowała.

           Wieczorem znowu zaczęło padać, przez co zostałyśmy w domu. Oglądałyśmy komedie i zajadałyśmy się popcornem. Lena poszła wcześnie spać, bo musiała rano pojechać do pracy. Ja zostałam i dalej oglądałam, ale po 30 minutach urwał mi się film.Obudziłam się rano, w pustym mieszkaniu.

_____________________________________________________________________

Mam nadzieję, że się podoba ;*
Ten rozdział wydaje mi się słaby, zresztą jak każdy ...
Pozdrawiam ;)

A.